Τελευταίως έχει ακουστεί αρκετά. Εχουμε λάβει email γι’ αυτό και έχουμε δει αναφορές στον Τύπο. Αν και μέλη κι εμείς της ευγενικής συνομοταξίας των δημοσιογράφων, μπορώ να πω ότι αντιμετωπίζουμε συνήθως με δυσπιστία ζαχαροπλαστεία που πλασάρονται σε όλα τα περιοδικά άμα τη εμφανίσει, πριν ακόμη προλάβει να λειτουργήσει η πιο ασφαλής μέθοδος τσεκαρίσματος, δηλαδή το «από στόμα σε στόμα». Συνήθως κρύβεται από πίσω κάποια επιθετική εταιρεία μάρκετινγκ, η οποία βομβαρδίζει με δελτία τύπου και όποιος «τσιμπήσει». Αυτές είναι οι σκέψεις που έκανα, όταν σήμερα κατέβηκα να παραλάβω το κουτί με το «Εκμέκ της Ρένας» που ήρθε για μένα στα γραφεία του περιοδικού. Καλοδεχούμενο το πεσκέσι, αλλά, όπως είπα, ήμουν δύσπιστη. Εξ ου και το κουτί ανοίχτηκε ενώπιον όλων των συναδέλφων, από όλα τα πόστα, ώστε να κριθεί από την ολομέλεια.

Το αποτέλεσμα της γευσιγνωσίας δεν δικαίωσε τους φόβους μου. Ήταν ένα από τα πιο ανάλαφρα, δροσερά εκμέκ-καταΐφια που έχουμε δοκιμάσει. Πολύ φρέσκο, με διακριτικό σιρόπιασμα, ωραίο ψήσιμο της βάσης και ισορροπημένη γλυκύτητα. Η κρέμα του αφράτη, με ωραία μυρωδιά γάλακτος, η σαντιγί σφιχτή και άσπρη-άσπρη, δείγμα ότι δεν περιέχει υπερβολική ζάχαρη. Ένα μπράβο στην κυρία Ρένα, «μια κλασική Ελληνίδα μάνα», όπως αναφέρει το συνοδευτικό δελτίο τύπου, για την τόσο πετυχημένη εκδοχή ενός σπιτικού γλυκού. Και άλλο ένα μπράβο για το δελτίο τύπου που το συνόδευε, το οποίο ήταν όντως ενημερωτικό και ενδιαφέρον -σπάνιο, πράγμα. Από αυτό μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι όλες οι πρώτες ύλες για το γλυκό έρχονται από τον Βόλο, από όπου κατάγεται η κυρία Ρένα: το φύλλο καταΐφι το προμηθεύονται από το οικογενειακό εργαστήριο του Στέφανου Δεσποτόπουλου, που έχει παράδοση 68 ετών, ενώ το γάλα και το βούτυρο είναι από την ΕΒΟΛ, την Ένωση Αγροτικών Συνεταιρισμών Βόλου. Παρεπιμπτόντως, το εξαίσιο γάλα της ΕΒΟΛ (συμβατικό και βιολογικό) αλλά και τα βούτυρα, μεταξύ των οποίων κι ένα πάλευκο γίδινο, με ωραίο, αλλά βαρύ άρωμα στρούγκας, τα βρίσκουμε και στην Αθήνα, σε μεγάλα σούπερ μάρκετ. Δοκιμάστε τα, οπωσδήποτε.