aristeides

Μου αρέσουν πάρα πολύ τα δύο βίντεο που έχετε ανεβάσει. Ωραία δουλειά. Δείξτε μας κάτι και για το λάχανο, γιατί ποτέ δεν ξέρω πώς να το χειριστώ.

Έχετε καμιά ιδέα για επιδόπιο γλυκό σε χριστουγεννιάτικο δείπνο που να είναι πολύ πολύ εύκολο;

Γεια σου βρε Gourmandises με τα ωραία σου... Η σειρά βιβλίων εκπληκτική ιδέα. Και οι άλλες προτάσεις ενδιαφέρουσες. Το μπολάκι μόνο με φρικάρει λίγο. Σαν στοιχειωμένο είναι το δόλιο. Αλλά το καταπληκτικότερο όλων είναι η τοποθέτησή του δίπλα στο ουίσκι. Συμπαραδηλούμενο: Μεγάλη γουλιά πιες, μεγάλο λόγο μην πεις!

Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα αγαπητή Ιφιγένεια. Κάποιος από τους δυο μας κάνει λάθος. Είμαι βέβαιος ότι αμφότερες οι πλευρές θα βρουν υποστηρικτές, επομένως θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε εσαεί τη συζήτηση χωρίς να καταλήξουμε πουθενά. Το αντιπαρέρχομαι λέγοντας ότι δικαιούστε κι εσείς την άποψή σας, την οποία φιλτράρετε μέσα από τις προσωπικές σας πεποιθήσεις και προσδοκίες περί της κουζίνας, του φαγητού, της απόλαυσης. Θα μου επιτρέψετε όμως να διαφωνήσω μαζί σας στο εξής: Η ποιότητα κάποιου σπάνια έκρινε ποιος παρέμεινε και ποιος βούλιαξε στην αφάνεια, όσο κι αν μας βολεύει να αναμασάμε τέτοιες θεωρίες, αποποιούμενοι των ευθυνών μας. Το σταρ σίστεμ δεν λειτουργεί έτσι. Όσο υπάρχει κοινό που πείθεται και κανάλια πρόθυμα να «ταΐζουν» αυτό το κοινό, οι ίδιοι σεφ/τραγουδιστές/παρουσιαστές/μανταϊνοί παντός είδους θα ανακυκλώνονται. Απόδειξη: Ανοίξτε την τηλεόραση και μετρήστε πόσα πρόσωπα έχουν μείνει ίδια για πάνω από 10 χρόνια. Και μετά πείτε μας για πόσα από αυτά θα δεχόσασταν να πείτε ότι επιβίωσαν χάρη στην ποιότητά τους.

Φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα η συνταγή. Μου θυμίζουν αυτές τις γλυκές μπουκίτσες που φτιάχνουν σε κάποια μέρη με ξερά σύκα γεμιστά με καρύδια, μόνο που εδώ είναι σε μορφή μπακλαβά. Εχω όμως μια ερώτηση. Σε όλες τις παραδοσιακές συνταγές σιροπιαστών, βράζουν το σιρόπι για περίπου 20 λεπτά, αλλά ο Παρλιάρος στις συνταγές του το βράζει το πολύ για 4!!! Γιατί αυτή η διαφορά; Πάντα το είχα απορία. Φαντάζομαι όμως ότι θα πρέπει να ρωτήσουμε τον ίδιο...

Δεν ξέρετε πόσο χαίρομαι που υπάρχουν κι άλλοι που νιώθουν έτσι. Είχα αρχίσει να νιώθω σαν γερο-παράξενος. Ευτυχώς τα ανίψια μου φαίνεται να μην έχουν πάθει τηλεοπληξία ακόμη. Παίζουν και τρέχουν και λερώνονται και τσακώνονται σαν να μην υπάρχει αύριο. Αν τα δω στην κουζίνα να μαγειρεύουν ψαρονέφρι και βελουτέ σούπες πριν κλείσουν τα 8, θα πάθω το τελειωτικό σοκ.

Ωραία ατμόσφαιρα και πολύ ιδιαίτερο φαγητό. Είναι από τα λίγα εστιατόρια που δικαιώνουν τη φήμη και την προβολή τους. Και ο σεφ πέτυχε διάνα με το εύρημα της povera κουζίνας, ούτε να το ήξερε ότι θα έσκαγε η κρίση.

Καταλαβαίνω τι λέτε. Αλλά στην πραγματικότητα το πρόβλημά μου δεν είναι μόνο το χτίσιμο μια πλαστής εικόνας αλλά το ίδιο το γεγονός, που φαίνεται να αποδέχονται όλοι χωρίς πρόβλημα, ότι η «παιδική αθωότητα και γλυκύτητα», όπως λέτε κι εσείς, κάνει καλή τηλεόραση. Ένα προϊόν πάνω στο οποίο «χτίζουν» πρόγραμμα και πουλάνε διαφημιστικό χρόνο. Και πάλι, κάποιοι δεν θα βρουν κακό σε αυτό. Αλλά σκεφτείτε τα σκυλιά του Παβλόφ και πώς τα παιδιά προσαρμόζουν τις στάσεις τους, τις μούτες και τα σκέρτσα τους ανάλογα με αυτό που ξέρουν, που αντιλαμβάνονται ότι «πουλάει». Έχετε δει την ταινία «Little Miss Sunshine» που σατιρίζει τα beauty pageants στην Αμερική; Αν εισάγουμε όλα τα ριάλιτι και τα μοντέλα ζωής (τηλεοπτικά κι μη) από εκεί, είναι σίγουρο ότι θα φτάσουμε και σε αυτήν την κατάντια. Προσωπικώς προτιμώ τα παιδιά να παίζουν τουρτοπόλεμο χωρίς την δεύτερη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού τους, ότι τους τραβάει η κάμερα.