Η συνταγή αυτή είναι από τη Θεσσαλία, με καταγωγή όμως από τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή κουβαλώντας τις γαστρονομικές τους συνήθειες.
Η νοστιμιά οφείλεται στο γεγονός ότι το ρύζι βράζει στο ζωμό όπου μαγειρεύτηκε το κατσικάκι. Σερβίρεται σε γάμους σε όλη την Κρήτη, αλλά και σε πανηγύρια και γιορτές.
Ενα «μυστικό» που μοιράστηκε μαζί μας η κ. Κοκκίνη: Δεν σκεπάζουμε την κατσαρόλα όπου βράζει το σταμναγκάθι, για να μείνει πράσινο.
Το γνωστό μας κλέφτικο, αλλά και το εξοχικό και το γιούλμπασι, είναι εκδοχές αυτού του ψησίματος, μόνο που περιέχουν συνήθως τυρί, προσθήκη που κάνει το φαγητό πιο πλούσιο και πιο βαρύ, αλλά όχι πιο νόστιμο, αφού το κρέας είναι αρκούντως γευστικό...
Στην παραδοσιακή συνταγή γεμίζουν ένα ολόκληρο κατσικάκι (χωρίς το κεφάλι και τα άκρα) με ένα μείγμα από φρέσκο δυόσμο, φρέσκα κρεμμυδάκια, άνηθο, ντόπιο τυρί «πετρωτό» (σαν φέτα), αυγά, το ψιλοκομμένο συκώτι και τα γλυκάδια του ζώου, καθώς και...
Ανοιξιάτικο κατσικάκι με πλούσιο χρώμα και γεύση.
Στη συνταγή αυτή παραδοσιακά χρησιμοποιούνται τα άγρια μαράθια, μάραθος δηλαδή, αλλά και οι πεντανόστιμες άγριες, αγκαθωτές αγκινάρες.
Η συνταγή βασίζεται στο παραδοσιακό «πάτουδο» που φτιάχνουν στη Νάξο τη μέρα της Λαμπρής.
