Ο σεφ μάς ενημερώνει ότι τη συνταγή την είχε δοκιμάσει παλαιότερα στο εστιατόριο «Βασίλαινας» από τον τότε σεφ Χρήστο Μανουσόπουλο.
Πρωτότυπες αυτές οι γαρίδες. Αν δεν έχουμε μάνγκο, το αντικαθιστούμε με καστανή ζάχαρη, με διαφορετικό μεν αποτέλεσμα, αλλά εξίσου υπέροχη γεύση.
Ξεχνάμε τα κλασικά και υιοθετούμε πιο τολμηρές προτάσεις: σιμιγδάλι και καλαμποκάλευρο για το πανάρισμα, όπως και αμπελόφυλλο, μαϊντανό και αμύγδαλα για τη σκορδαλιά. Τόσο νόστιμα, που ξεχάσαμε ήδη τα κλασικά!
Απαντάμε με ρετσίνα, Σαντορίνες, τσίπουρο, ούζο, αλλά και σαμπάνια και γαλλικά κρασιά.
Σε γενικές γραμμές, οι τραχανάδες χωρίζονται σε σταρένιους ή αλευρένιους, ανάλογα με το αν είναι από σιτάρι ή αλεύρι (ή/και σιμιγδάλι), και σε γλυκούς ή ξινούς, ανάλογα με το είδος του γάλακτος με το οποίο ζυμώνονται.
Tο κατεξοχήν χειμωνιάτικο -και κατ’ επέκταση αποκριάτικο- κρέας είναι το χοιρινό, που καταναλώνεται μαζικά και το Δωδεκάμερο, οπότε δοξάζονται και τα πουλερικά, κότες και γαλοπούλες.
