Ήταν οι σωτήριες λέμβοι της αναχώρησής μου από τη Νάξο. Το πρωινό τοστ δεν πληρούσε ούτε τα χαμηλότερα κριτήρια γεύσης. Όφειλα να προσφέρω κάτι περισσότερο στους γευστικούς μου κάλυκες, σαν στερνή ανάμνηση από το νησί. Έστω να το πάρω μαζί μου στην Αθήνα. Απρόθυμη να γυρίσω στη βάση μου, έσερνα τα πόδια μου αργά και νυσταγμένα πάνω στο πλακόστρωτο του λιμανιού για να πάρω το πρώτο πρωινό πλοίο. Το Ακταίον ήταν μια γαλανή ζαχαρένια οπτασία ανάμεσα στα τουριστικά καφενεία. Μπήκα για να αγοράσω κάποια τοπική λιχουδιά, κανένα αμυγδαλωτό, ένα γλυκό σουβενίρ σαν αυτά που συνήθως φέρνουν πεσκέσι από τα νησιά οι ταξιδιώτες.

Το Ακταίον έχει το όνομα του καλού παραδοσιακού ζαχαροπλαστείου του νησιού από το 1954. Η νουγκατίνα του, λένε οι γνώστες, είναι ποίημα. Τρία μπισκότα αμυγδάλου, ανάμεσά τους κρέμα πατισερί και ζεστή σάλτσα σοκολάτας που σερβίρεται επί τόπου. Ωραία, αλλά σίγουρα δεν ενδείκνυται για ταξίδι. Θα έπαιρνα φλωρεντίνες, γυαλιστερές και βολικές στη μεταφορά. Όμως, ποιος τις θεωρεί κανονικό γλυκό; Πόσω μάλλον, αξιώτικο πεσκέσι. Έτοιμη να στραφώ στα γλυκά του κουταλιού, κοίταξα τη βιτρίνα. Ανατροπή. Η απόλυτη. Μικρά, τόσο χαριτωμένα, ολοστρόγγυλα μακαρόν. Γαλλικού τύπου παρακαλώ, όχι αυτά που μοιάζουν με εργολάβους. Χρώματα και γεύσεις να δουν τα μάτια σας. Τριαντάφυλλο ροζαλί, μοβ βιολέτα, λεμονάκι κίτρινο, βανίλια απαλό μπεζ, σοκολάτα σκούρο καφέ, φιστίκι πράσινο, καφέ με πασπαλισμένο εσπρέσο και σίγουρα κάμποσα που ξεχνώ. Από τα πιο άρτια, νόστιμα μακαρόν που έχω δοκιμάσει (πιστέψτε με, είναι πολλά). Η ποιότητα τους δικαιολογεί την τιμή τους - 0.90 ευρώ το ένα. Η ευγενική πωλήτρια με εξυπηρέτησε αμέσως, τα συσκεύασε για το ταξίδι και τα έβαλα στην τσάντα χειρός. Μέχρι να δέσουμε στην Πάρο, ήταν παρελθόν. Δεν πειράζει, μου έδωσα συγχώρεση. Και το αρσενικό Νάξου μια χαρά πεσκέσι είναι. Άλλωστε, έφευγα από το νησί με την πιο γλυκιά ανάμνηση.