Κάθε που «ανέβαινα» στην πατρίδα για διακοπές, η μαμά με ξόρκιζε να περάσω να δοκιμάσω τα λουκούμια του Βελογιάννη τάζοντάς μου ότι είναι ανώτερα από τα συριανά. Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, φροντίζει η μαμά να δώσει τη λύση. Μου έφερε λοιπόν το πακέτο στο σπίτι. Για τον εαυτό της κράτησε τα μεγάλα, τετράγωνα και πολύχρωμα, σε ποικιλία γεύσεων. Τα δικά μου όμως ήταν μικρά κυβάκια - μπουκίτσες και μόνο μία γεύση, η οποία -υποθέτω- θεωρείται και το σουξέ. Μελετημένο μέγεθος, γιατί λιγώνουν τα άτιμα. Τα έφερα και στο γραφείο σήμερα για να λάβω γνώμες.

Μπόλικη άχνη. Χρώμα μπεζ-καφέ. Αρωμα -έντονο- περγαμόντου, είναι σαν να τρως το ίδιο το γλυκό του κουταλιού μαζί με το σιρόπι του. Εκεί που κερδίζουν τις εντυπώσεις, όμως, είναι στις υφές. Μαλακή, λεία και βουτυράτη η «ψίχα», λιώνει στη γλώσσα και ακουμπάει στον ουρανίσκο σκάζοντας αρώματα. Και, σκόρπια μέσα στη μάζα αυτή, μικρά κομμάτια καβουρδισμένου αμυγδάλου κάνουν την τραγανή κόντρα. Τώρα, μπορεί η βροχή να μην ανοίγει την όρεξη για λουκούμια, αλλά ένα τόσο φίνο κέρασμα είναι παντός καιρού. Σερβίρετέ το και με τον καφέ και με το τσίπουρο.