Είναι η κορωνίδα του συνταγολογίου κάθε προκομμένης θείας και γειτόνισσας· η σπεσιαλιτέ κάθε συνοικιακής ταβέρνας, φούρνου και ζαχαροπλαστείου· το απαύγασμα της ζαχαροπλαστικής δεινότητας κάθε μαμάς. Καθένας τους υπόσχεται ότι η συνταγή του είναι η καλύτερη. Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για άκρως δημοκρατικό γλυκό, με ποικίλες εκδοχές για όλα τα γούστα. Καθείς και η πορτοκαλόπιτά του.

Εγώ αγαπήθηκα με την πρώτη ματιά και την πρώτη δαγκωματιά με τούτη εδώ. Είναι από το ζαχαροπλαστείο «Φύσις» στην Αγία Παρασκευή και κυκλοφορεί σε πήλινο σκεύος ή σε ατομικό κομμάτι. Είναι λιγότερη μαστιχωτή και πιο στιβαρή από τις περισσότερες, με μια τραγανή, καλοψημένη κρούστα πάνω και κάτω. Το σιρόπι της δεν είναι λιγωτικό και το άρωμα του πορτοκαλιού δηλώνει διακριτικά την παρουσία του. Ισορροπημένο γλυκό, δεν σε βαραίνει –παρά την ψωμένια φύση του- και μπορεί άνετα να παίξει το ρόλο επιδορπίου. Το επιβεβαιώνει και ο σεφ Λευτέρης Λαζάρου, που την ενέταξε στο μενού του βραβευμένου με αστέρι Μισελέν εστιατορίου του «Βαρούλκο».