Ο μπαμπάς

Όταν σε μια γευσιγνωσία για το περιοδικό είχαμε δοκιμάσει περίπου 15 μπαμπάδες για να βρούμε τον καλύτερο, αφήσαμε - κακώς- απ’ έξω αυτόν εδώ της «Σοκολάτας» (αν βέβαια υπήρχε τότε). Από όσο θυμάμαι ήταν λίγο απογοητευτικό το δείγμα των υπόλοιπων ζαχαροπλαστείων. Λίγο γλυκερά, καθόλου αρωματικά ή με άρωμα πορτοκαλιού στο σιρόπι και φυσικά έλειπε εντελώς το ρούμι.

Τον μπαμπά της φωτογραφίας τον δοκίμασα σε μία από τις γνωστές μας υπογλυκαιμίες. Δεν ήθελα κάτι σοκολατένιο, αλλά πιο σιροπιαστό και κρεμώδες ταυτόχρονα. Όταν κατέφτασε στο γραφείο, απογοητεύτηκα από την εμφάνισή του. Νόμισα ότι για σαβαρέν θα είχε μόνο αυτό της κορυφής και ότι το υπόλοιπο θα ήταν σκέτη κρέμα με φράουλες. Με την πρώτη μπουκιά, όμως, ανακάλυψα και το δεύτερο σιροπιασμένο μπαμπαδάκι που κρυβόταν μέσα στο μπολ. Επίσης, αυτό που πέρασα για κρέμα ήταν μια καλοφτιαγμένη και συμπαγής σαντιγί, πεντανόστιμη, σε αντίθεση με τις περισσότερες που κυκλοφορούν στην αγορά. Οι φράουλες, που στην αρχή με ξένισαν, ήταν ιδανικό συμπλήρωμα στο όλον. Συμπέρασμα: Τρέξτε στην κοντινότερη «Σοκολάτα» (υπάρχουν πλέον τρεις) να τον δοκιμάσετε και, αν είστε κάπου εδώ κοντά, σας παρακαλώ, φέρτε μου κι εμένα έναν.

Ντιάνα Καρτσαγκούλη

Η μους μπανάνα-σοκολάτα

Τον συνδυασμό αυτόν το έχουμε δοκιμάσει σε κάπκεϊκ και μπανόφι, αλλά και στο κλασικό παγωτό ξυλάκι που όλοι έχουμε φάει ως παιδιά. Με κάποια νοσταλγία, λοιπόν, δοκίμασα τη διπλή μους της «Σοκολάτας». Τεχνικά ήταν άρτια. Όμως η ένστασή μου είναι ότι δεν ξεφεύγει από το παιδικό πρότυπο, τη γεύση που όλοι θυμόμαστε, δεν καταθέτει μια νέα πρόταση πάνω στον κλασικό συνδυασμό. Ψιλά γράμματα θα μου πείτε... Για τους λάτρεις της μπανάνας είναι ένα επιδόρπιο άξιο λόγου. Δροσερό, ανάλαφρο και αρκετά γλυκό.

Χριστίνα Τζιάλλα