Κάτι πιο δύσκολο δεν έχετε να μας δείξετε; Ο Στέλιος Παρλιάρος, σαν καλός δάσκαλος, είχε προετοιμάσει καλά το μάθημά του. Είχε φέρει μαζί του μία έτοιμη τούρτα και όλα τα απαραίτητα για να δημιουργήσει άλλη μία από το μηδέν. Εκτός από αυτά, είχε μαζί του τον ανιψιό του, τον Φώτη Χρυσανθίδη, ο οποίος, εκτός από ζαχαροπλάστης, είναι και ο καλύτερα εκπαιδευμένος βοηθός του. Πριν καν προλάβει να ζητήσει ένα φουέ, εκείνος του το είχε βάλει στο χέρι. Είχε κόψει τη σοκολάτα, είχε ζυγίσει τα υλικά, είχε εμφανίσει ως διά μαγείας το απαραίτητο τσέρκι, αφήνοντας τον σεφ ελεύθερο να ανακατεύει, να βράζει, να κρυώνει, να ψήνει, να ξεφορμάρει, να γλασάρει και να μιλάει, να εξηγεί, να απαντάει.

Το άγχος των μαθητών ήταν χειροπιαστό, αφού είχαν επίγνωση ότι τις επόμενες δύο ημέρες θα καλούνταν να επαναλάβουν χωρίς βοήθεια ό,τι είδαν και άκουσαν. Το ζητούμενο ήταν να «πειθαρχήσουν» απόλυτα στη συνταγή, επιτυγχάνοντας τέλεια ισορροπία γεύσης και εμφάνισης, χωρίς να ξεφύγουν από το «παρλιαρικό» πρότυπο. Μόνο στο ντεκόρ τούς επιτράπηκε μια κάποια ελευθερία. Ισως αναρωτηθείτε: η φαντασία και η δημιουργικότητα δεν είναι, τάχα, προσόντα ενός καλού ζαχαροπλάστη; Βεβαίως. Ομως, εμείς δεν είχαμε να κάνουμε με έτοιμους επαγγελματίες, αλλά με ζαχαροπλάστες εν τη γενέσει, οι οποίοι έπρεπε πρωτίστως να αποδειχτούν πειθαρχημένοι μαθητές. Εξ όνυχος τον λέοντα.

Τίποτα δεν διέκοπτε τη ροή του μαθήματος. Ο δάσκαλος δεν χρειάστηκε ούτε να επιπλήξει, ούτε να επαναφέρει στην τάξη, ούτε να αποβάλει τους άτακτους. Οχι γιατί ήταν υπέρ το δέον ελαστικός, αλλά γιατί απλώς δεν υπήρχαν τέτοιοι. Ακόμη και οι καθισμένοι στη γαλαρία πάσχιζαν να αποδείξουν ότι δεν θα επενεργούσε πάνω τους η ψυχολογία του σχολείου. Σήκωναν το χέρι τους, όταν είχαν κάποια απορία, δεν έκαναν «πηγαδάκια», δεν αντέγραφαν, δεν έστελναν sms. Μόνο τα αυθόρμητα χειροκροτήματα, όταν η συνταγή παρουσίαζε μια δυσκολία που ο σεφ προσπερνούσε με ευκολία, διέκοπταν τη ροή του μαθήματος. Στο τέλος, καθώς μάζευαν τις σημειώσεις τους, οι περισσότεροι από αυτούς είχαν ήδη αποφασίσει να περάσουν από το σούπερ μάρκετ για ανεφοδιασμό, ώστε το ίδιο απόγευμα να «μελετήσουν» στο σπίτι. Μόνο ένας φάνηκε υπεραισιόδοξος: «Αυτό ήταν όλο; Δεν έχετε τίποτα πιο δύσκολο να μας δείξετε;». Αλίμονο, αγαπητέ. Για όλους θα ξημέρωνε η ημέρα της κρίσης.

Και οι 82 ήταν υπέροχοι

Είναι αρκετά επίπεδη η μους; Πώς λειτουργεί το φλόγιστρο; Το κάναμε καλά, κ. Στέλιο; Οι ερωτήσεις βροχή. Αλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο έμπειροι, άλλοι αγχωμένοι και άλλοι ψύχραιμοι, πάλευαν να ολοκληρώσουν το γλυκό τους πριν ακουστεί το «ντριν» της λήξης.

Τις επόμενες δύο ημέρες, στις 12 και 13 Σεπτεμβρίου, η δράση μεταφέρθηκε στον 1ο όροφο της Le Monde, εκεί όπου, κατά τη διάρκεια της σχολικής σεζόν, οι σπουδαστές της μαθαίνουν να ανάβουν τις εστίες γκαζιού, χωρίς να καούν, να φτιάχνουν κρεμ ανγκλέζ στις επαγωγικές εστίες, χωρίς να τους «κόψει», να παγώνουν γρήγορα ένα παγωτό στην κατάψυξη-σοκ, χωρίς να πιάσει κρυστάλλους, να ξεφορμάρουν μια τούρτα, χωρίς να σπάσει, για να συνειδητοποιήσουν, τελικά, ότι δεν θα μάθουν παρά όταν όλα αυτά τα «χωρίς» τους συμβούν έστω και μία φορά. Οι δικοί μας διαγωνιζόμενοι, όμως, δεν είχαν αυτό το περιθώριο. Επρεπε να πλησιάσουν στο ιδεατό από την πρώτη κιόλας απόπειρα. Μέσα σε τρεις ώρες χρειάστηκε να ψήσουν τη βάση, να την κρυώσουν, να την αλείψουν με μια ικανή δόση πραλίνας ανακατεμένης με τρίμμα γκοφρέτας, να φτιάξουν τη μους, να συναρμολογήσουν την τούρτα, να την παγώσουν, να την ξεφορμάρουν με το φλόγιστρο, να τη μεταφέρουν στη σχάρα, να τη γλασάρουν και να τη διακοσμήσουν. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έπρεπε στο τέλος να υποστούν το μαρτύριο της κρίσης.

Μόλις σφύριζε η λήξη, έπαιρναν την τούρτα ανά χείρας και παρατάσσονταν απέναντι από τους κριτές. για τα τρία βραβεία, παρότι όλοι ήθελαν εξίσου να κερδίσουν, δεν επέτρεψαν στους εαυτούς τους να καταβληθούν από τη σαρωτική λογική του «στο τέλος θα μείνει μόνο ένας» - ή, στην περίπτωσή τους, τρεις. Ενιωθαν συναγωνιστές, ενωμένοι στον κοινό, καλό αγώνα. Εξ ου και όταν συμπληρώθηκε η οχτάδα που θα περνούσε στον τελικό, δεν υπήρχαν δάκρυα απογοήτευσης ούτε διαμαρτυρίες «καλλιστειακού» τύπου. Για εμάς, που παρακολουθούσαμε από τα παρασκήνια, η οχτάδα ήταν μια αποκάλυψη για δύο λόγους· μόνο ένας άντρας είχε περάσει στον τελικό, ενώ οι επτά στους οχτώ φοιτούσαν σε κάποιο ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Ανατρέπονταν, έτσι, δοξασίες χρόνων, που θεωρούσαν τη ζαχαροπλαστική καθαρά αντρική υπόθεση και διέξοδο μόνο για όσους δεν «παίρνουν» τα γράμματα. Ο διαγωνισμός απέδειξε ότι η δημιουργική και αγχολυτική ενασχόληση με τις ζύμες, τις κρέμες και τα σιρόπια έχει περάσει από τη σφαίρα του χόμπι σε αυτήν του επαγγέλματος με μέλλον!