Εάν βρεθείτε στο εξαιρετικό μπιστρό «Fontaine de Mars» της κυρίας μπουντόν, επί της οδού Saint-Dominique στο Παρίσι, και παραγγείλετε baba au rhum (μπαμπά με ρούμι δηλαδή), θα σας έρθει ένας ευμεγέθης σπόγγος, με ελάχιστο σιρόπι, γαρνιρισμένος με δύο φέτες από καθαρισμένο μανταρίνι, αντί του άθλιου, πλαστικού, από πλευράς χρώματος, υφής και γεύσης, κερασακίου που κατά κανόνα κοσμεί τους μπαμπάδες εν Ελλάδι. Μαζί του θα αφιχθούν ένα ολόκληρο μπουκάλι ξανθό ρούμι, με το γνωστό ανοξείδωτο μεταλλικό ακροφύσιο που συναντάμε στα μπαρ στη θέση του πώματος, καθώς και ένα μπολάκι γεμάτο αφράτη σαντιγί. Η φιάλη θα παραμείνει δίπλα σας και κανείς δεν θα σας κοιτάξει περίεργα εάν το παρακάνετε, παρά το ότι η υπερβολή στο μούλιασμα λειτουργεί μάλλον αρνητικά στη γεύση.

Μη με παρεξηγείτε. Ο μπαμπάς με ρούμι δεν είναι σε καμία περίπτωση μια καλή δικαιολογία για έναν αλκοολικό που θέλει να πιει ποτάκι μασκαρεμένο ως γλυκό. Αυτό το εξαιρετικά απλό γευστικά και μάλλον άγλυκο επιδόρπιο είναι μία από τις απολαυστικότερες επιλογές έπειτα από ένα βαρύ δείπνο. Ο τρυφερός και ζουμερός σπόγγος «χαϊδεύει» τον ουρανίσκο, ενώ το αληθινό ρούμι από ζαχαροκάλαμο εκ μαρτινίκας «καθαρίζει» το στόμα, αλλά όχι και τη γευστική μνήμη, ενώ δρα χωνευτικά, πάντα βεβαίως σε λογικές ποσότητες. 

Ο μπαμπάς είναι μάλλον πολωνικής προέλευσης και προέκυψε όταν ο εξόριστος στη Γαλλία βασιλιάς Στανισλάς, που έβρισκε το κέικ του πολύ ξερό, ζήτησε από τον πατισιέ του, Νικολά Στόρερ, να κάνει κάτι. Ο ευρηματικός τεχνίτης περιέχυσε το γλυκό με σιρόπι, ενώ αργότερα πρόσθεσε και ρούμι. Στη συνέχεια άνοιξε το δικό του ζαχαροπλαστείο επί της οδού Montorgueil στο Παρίσι, το οποίο σε λίγα χρόνια θα γιορτάσει τα τριακοσιοστά του γενέθλια, όντας μάλιστα και το αρχαιότερο της πόλης.

Παρά την ιστορία του καταστήματος στο είδος, τον τίτλο του καλύτερου μπαμπά των Παρισίων διεκδικούν ο ζαχαροπλάστης Ζαν Πιερ Koγιέ στη  Saint Honoré και ο φούρνος «Pain de Sucre» στον αριθμό 14 της οδού Rambuteau. Οι μπαμπάδες του Στόρερ είναι υπερβολικά γλυκείς, λάθος σύνηθες και στην Ελλάδα και αμάρτημα θανάσιμο για τους λάτρεις του αληθινού. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι στον ιδρυτή του καταστήματος οφείλουμε, πέρα από το ίδιο το γλυκό, και την παραλλαγή με τη διασκεδαστική ονομασία «Αλί μπαμπάς», η οποία προκύπτει μετά την προσθήκη κορινθιακής σταφίδας. 

Αν και ο μπαμπάς με ρούμι αποτελεί αδιαμφισβήτητα γνήσιο τέκνο της γαλλικής γαστρονομικής παράδοσης, ο μέσος Ναπολιτάνος θεωρεί σαφώς ανώτερη την τοπική εκδοχή του, τον «Babà napoletano al rum», με σιρόπι αρωματισμένο με λεμόνι. Γι’ αυτόν φημίζεται το ζαχαροπλαστείο «Pintauro», αν και οι ντόπιοι μάλλον προτιμούν αυτούς που κάνει η «Pasticceria Mary» στην Galleria Umberto, κάτι που ο επισκέπτης της Νάπολης θα διαπιστώσει ευχερώς από τη μεγάλη ουρά που παγίως υπάρχει μπροστά στο κατάστημα.

Στη χώρα μας ο μπαμπάς έχει υιοθετηθεί από έναν μεγάλο αριθμό ζαχαροπλαστών, οι οποίοι κατά κανόνα φτιάχνουν μία μάλλον εξελληνισμένη και υποδεέστερη των προαναφερθέντων εκδοχή. Ευτυχώς όμως υπάρχει λύση. Την επόμενη φορά που θα έχετε μπαμπάδες στο σπίτι, δοκιμάστε να τους λούσετε γενναιόδωρα με καλή τσικουδιά Σφακίων (ή αντίστοιχη), θεραπεία ακαριαία, που απογειώνει γευστικά ακόμη και τη μετριότερη συνοικιακή εκδοχή τους.