Είδα με τα μάτια μου να στήνεται ολόληρος καβγάς πάνω από την κρεμώδη, γλυκόξινη λεμονόταρτα της Ρένας και μου πέρασε από το νου πως παρά τις «συγκολλητικές» ιδιότητες που έχουν τα σιρόπια, ίσως τελικά τα γλυκά να μην ενώνουν τους ανθρώπους. Έσφαλα και το διαπίστωσα όταν δοκίμασα να προσφέρω στους προαναφερθέντες καβγατζήδες, αντί για εκείνη την μικρή ατομική, μια ολόκληρη, οικογενειακή εκδοχή της εν λόγω τάρτας. Την μοιράστηκαν με κάθε ευγένεια, τακτ κι επισημότητα. Κι είχαν την καλοσύνη να μου προσφέρουν κι ένα κομμάτι.

Το τοσοδούλι ζαχαροπλαστείο στήθηκε λίγο πριν το τέλος του φετινού καλοκαιριού από την Ρένα Οροκλού, μια εκ γενετής ζαχαροπλάστισσα. Πέντε δρασκελιές όλος κι όλος ο χώρος με τις βιτρίνες, λίγο πιο ευρύχωρο και σε πλήρη θέα το εργαστήρι. Ένα συνοικιακό μαγαζάκι με ροκ ψυχή, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας στον Χολαργό, που πολύ σύντομα έγινε γνωστό από στόμα σε στόμα.

Μεγάλο προτέρημα οι καλές πρώτες ύλες και η φρεσκάδα των γλυκών, τα οποία ετοιμάζονται καθημερινά σε μικρές ποσότητες. Δοκιμάσαμε φοβερό προφιτερόλ, άπαιχτο μπανόφι, θεσπέσια μηλόπιτα με μπαχαρικά, αλλά και τρουφάκια σε διάφορες γεύσεις (μοσχοκάρυδο, λεβάντα, κανέλα). Δοκιμάστε επίσης τις μαρμελάδες που ετοιμάζονται με τα φρούτα της κάθε εποχής. Για τις γιορτές μάς έχει τάξει τριών λογιών κουραμπιέδες, με κοινό παρανομαστή το σούπερ αρωματικό βούτυρο Τρικάλων από μικρό παραγωγό της περιοχής.